|
Al de gedichten op deze pagina zijn door
mij geschreven
en mijn eigendom.
Niets van deze pagina mag dan
ook gekopieëerd worden, mits met mijn toestemming.
Verlangen.
Een hart vol verlangen
een hart vol van verdriet.
In jouw net gevangen
Pijn toen je me achterliet.
Nooit zal het meer hetzelfde zijn
Nooit meer liefde, alleen die pijn.
®Desertflower
DROOM.
Telkens in mijn dromen
zie ik jouw gezicht.
Ben je teruggekomen
en opnieuw voor mij gezwicht?
We dansen samen naar de zon
en we weten hoe het eens begon.
Niemand voelt mijn pijn en ik
zou willen dat je nu bij mij kon zijn.
Misschien kom ik je ooit weer tegen
en kunnen we weer samen leven.
®Desertflower
Nacht.
Het is hier stil vannacht,
ik kan niet slapen, ik wacht.
De uren kruipen langzaam voorbij
waarom ben je niet bij mij?
Ik kijk naar de maan
Straks breekt weer de morgen aan.
Hoe lang gaat dit nog duren,
ik wacht nu al uren.
Wanneer kom jij?
®Desertflower
Hart!
Een hart vol verlangen
Een hart vol verdriet.
In jouw net gevangen
Pijn toen je me achterliet.
Nooit zal het meer hetzelfde zijn
Nooit meer liefde, alleen de pijn.
Droom!
Telkens in mijn dromen,
zie ik jouw gezicht.
Ben je teruggekomen en
opnieuw voor mij gezwicht?
We dansen samen naar de zon
en weten hoe het eens begon.
Niemand voelt mijn pijn en zou
willen dat je bij me kon zijn.
Misschien dat je eens terug komt
naar mij, ik wil alleen leven met
jou aan mijn zij.
NACHT!
Het is hier stil vannacht, ik kan niet slapen,
ik wacht.
De uren kruipen langzaam voorbij,
waarom ben je niet bij mij?
Ik kijk naar de maan, straks breekt de
morgen weer aan.
Hoelang gaat dit nog duren?
Ik wacht nu al uren.
Wanneer kom jij?
"Strand"
Wandelend
langs het strand,
voel ik de warmte van het mulle
zand.
Kijkend naar de horizon, denkend
aan jou, die mijn
hartje won.
Geluid van de golven, ze zingen
een lied, fluisteren jouw naam en
ik geniet.
Maar ook doet het
pijn, dat je niet
bij me kan zijn.
Ik voel de wind zachtjes langs
mijn blote lichaam gaan, ik smeek
de wind,
neem me mee en noem in stilte
jouw naam.
Ik voel opeens een traan, glijdt op
mijn hand, valt er af, zo in het
warme zand.
"Sterrenlicht"
's Avonds als het donker is
kijk ik heel vaak
naar de sterren.
Ze stralen, ik zie ze al van verre.
Eén ervan geeft wel erg veel licht
en geeft me inspiratie
voor mijn
gedicht.
Mijlen ver van mij vandaan en toch
te zien, vraag me af, zit er achter
elke ster een boodschap
misschien?
Een traan loopt langs mijn
linkerwang en huppelt naar
mijn rechter.
Glijdt nog een eind zijn traan
pad af, valt in mijn mond als
in een trechter.
Nu ligt hij
ziltig op mijn tong,
ik ga hem eten.
Het leed waardoor de traan ontstond
is dankzij jou vergeten.
Geef mij de zon, zodat ik kan stralen
als ik gelukkig ben.
Geef mij
de regen zodat ik kan huilen
als ik verdrietig ben.
Geef mij de wind zodat ik kan tieren
als ik kwaad ben,
maar
geef me vooral je liefde, zodat
ik weet dat je van me houdt.
Wanneer mag je nog huilen, wanneer
nog verdrietig
zijn.
Zomaar zonder er bij na te denken,
omdat je iemand intens mist.
Wanneer tolereert men als je zegt
op
dit moment alleen te willen zijn,
omdat je gevoelens hebt die ontregelt,
gekneusd zijn, zonder lijn.
Wanneer mag
je weer lachen, wanneer
mag je weer uitgaan, zomaar zonder
te vergeten dat je liefhad.
Wanneer tolereert men dat
vrienden
blijven komen, dat je gevoelens hebt
omdat jouw bloed blijft stromen.....
Mijn liefde is vervlogen, zachtjes
uitgeblust.
Geen hand meer op de mijne, geen mond
die mij nog kust.
Geen
gelach meer in de verte, geen
hand meer door mijn haar.
Niet meer samen zitten en kijken naar
elkaar.
Er vallen
nu geen woorden, er is geen
ergernis, maar ik weet nu uit ervaring
hoe eenzaam, eenzaam is.
Niemand hield zoveel van jou als ik
niemand bood je zoveel liefde aan.
Niemand liet jou van het leven
ooit meer zien dan ik.
Niemand, mijn liefste, zocht ooit
jouw liefde met zoveel
liefde.
Op een avond zag ik je voor het
eerst.
Je kwam net als de lente, nooit
gedacht.
In het licht van
de schijnwerpers
werd ik verliefd, jouw liefde was
precies zoals ik had verwacht.
Wanneer ik als vogeltje zou bestaan,
maakte ik mijn nestje aan jouw vensterraam.
'K zou steeds stiekem naar je gluren, met
gevolgen dat m'n hartje te veel moest ver-
duren.
Bonken, slagen
en aanhoudend harder kloppen,
zodanig dat jij me in jouw bed zou stoppen.
Maar ik ben gelukkig een volwassen mens,
ja
als vogeltje.........dat is mijn grootste wens.
Verdriet.
Hoeveel verdriet
kan een mens verdragen?
Hoeveel pijn kan een mens nog aan?
Dit zijn allemaal van die vragen
die regelmatig door
mijn hoofd heengaan.
Op een dag is het allemaal voorbij, is er
rust.
Geen vragen, verdriet en ook geen pijn
dat
is dan het lot, waar ik me in berust.
Alleen.
Eenzaam voel ik mij, verdrietig
nooit meer blij.
Geen
vreugde meer in mijn leven
geen vrienden meer aan mijn zij.
Ik voel me door hen in de steek
gelaten, waarom had
ik niks in
de gaten?
Eens zal deze duisternis verdwijnen
en de zon ook voor mij weer schijnen.
Handen heb je nodig om te geven
van je eigen overvloed.
Een hart heb je om te vergeven,
wat een ander je misdoet.
Ogen heb je om te zoeken,
naar wat
mensen nog ontbreekt.
En een hart om iets te zeggen, wat
een ander moed inspreekt.
Schouders heb
je om te dragen,
zorg en pijn van alleman.
En een hart om te aanvaarden, wat
een ander beter kan.
Voeten heb
je om te lopen, naar een
mens die eenzaam is.
Oren heb je om te horen, naar een
mens die vrede is.
En een
hart om te geloven, dat er
slechts 1 liefde is.
|
